<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d7878475214694357382\x26blogName\x3dMargem+de+Erro\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://margem-de-erro.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3dpt_PT\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://margem-de-erro.blogspot.com/\x26vt\x3d-2031084464116579666', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

Margem de Erro

"Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium. Nemo enim ipsam voluptatem quia voluptas sit aspernatur aut odit aut fugit, sed quia consequuntur magni dolores eos qui ratione voluptatem sequi nesciunt."

Recent

"Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem accusantium doloremque laudantium, totam rem aperiam, eaque ipsa quae ab illo inventore veritatis et quasi architecto beatae vitae dicta sunt explicabo."

Archives

Ocean’s Thirteen



Sabemos que um filme vale o que vale quando, passado uma semana, não nos lembramos que o vimos no cinema.
Assim foi com Ocean’s 13. E o que é irónico é que não tinha de ser assim. Os actores são bons (Clooney e Pitt são a personificação do cool, dignos herdeiros de Steve McQueen) e a qualidade da música de David Holmes continua imaculada.
Como entender, então, que Steven Soderbergh tenha feito um trabalho tão fraquinho, tão medroso de sair da velha fórmula dos primeiros dois filmes? Na verdade, toda a película é um desperdício, de tão pouco que vemos os actores a representar. Matt Damon e Bernie Mac são uma sombra e não consta que alguém tenha visto Don Cheadle durante as duas horas de filme.
E Al Pacino, como vilão da história, é qualquer coisa de inconcebível; para além de praticamente não darmos por ele, quando damos apercebemo-nos horrorizados que a criatura não faz mal a uma mosca. É o triste adeus a Michael Corleone e Tony Montana.
Há tentativas, aqui e ali, de injectar algum humor – quando descobrimos, por exemplo, que Ocean é fã da Oprah e que fica emocionado com o drama humano que predomina no programa. Mas isso não chega para disfarçar a insuficiência de ideias e a insipidez do enredo.
Entende-se portanto que o diálogo minimalista (quase inexistente) entre os actores seja bem o reflexo do seu esforço ao participarem no filme. No fundo, não foi mais do que um exercício de rotina: chegar, balbuciar meia-dúzia de banalidades, levar o dinheiro e “I'll see you when I see you”. É tudo.

You can leave your response or bookmark this post to del.icio.us by using the links below.
Comment | Bookmark | Go to end